رتبه بندی اعتباری و نمره دهی اعتباری

رتبه بندی اعتباری (Credit ratings) برای شرکت ها و دولت ها بکار می رود در حالیکه نمره دهی اعتباری (credit scores) تنها برای اشخاص مورد استفاده قرار می گیرد.

نمره دهی اعتباری افراد به صورت یک عدد گزارش می شود که عموما در بازه‎ی 300 تا 850 قرار دارد. موسسات رتبه بندی معمولا حروف  و یا علامتی را جهت نشان دادن رتبه اعتباری تعیین می کنند به عنوان مثال موسسه رتبه بندی اعتباری  s&pمقیاس های رتبه بندی اعتباری خود را بدین صورت تعیین کرده است که شامل حروف و یا به همراه علامت (+ و یا – ) می باشد مانند AAA، AA+ ،C  و یا D .

در این موسسه رتبه بندی یک ابزار بدهی با رتبه ی کمتر از BBB- به عنوان قرضه ی بنجل (JUNKBOND) شناخته می شود و به طوری که احتمال نکول این نوع قرضه ها بالاتر است.

در ارزیابی‌های به عمل آمده از سوی موسسه Moody’s  از پسوندهای عددی 1، 2، 3 برای بدهی‌های بلندمدت استفاده شده که در این رابطه عدد 1 بهتر از 2 و عدد 2 دارای مرتبه بالاتری نسبت به عدد 3 است. برای مثال، ارزیابی‌های موسسه Moody’sبا درجات A1 و A2 و A3 معادل درجات موسسه  S&P که به صورت A+ و A  و A- نشان داده می‌شوند ارزیابی می‌‌شوند.

به منظور ارزیابی ریسک اعتباری موسسات، شخص وام دهنده به دو راهکار زیر می تواند رجوع کند که مورد اول موردی عینی است اما مورد دوم منطقی تر است:

1.حسن شهرت ناشراوراق بهادار

2.دارا بودن رتبه اعتباری خوب

به کارگیری راهکار نخست زمانی صورت می‌پذیرد که سرمایه‌گذاران از اعتبار و جایگاه مالی ناشر اوراق بهادار اطمینان کافی داشته باشند به نحوی که پرداخت اصل و بهره را در سررسید معین قطعی تلقی ‌کنند.

در مورد روش دوم، رجوع به رتبه‌بندی‌های اعتباری است که به بررسی‌های رسمی ‌اطلاق می‌شود که از سوی موسسات رتبه بندی انجام می‎شود این رتبه بندی ها احتمال بازپرداخت اصل و فرع سرمایه را در سررسیدهای تعیین شده آن نشان می‌دهند.

 

برگرفته از سایت investopedia.com

رتبه بندی اعتباری و اهمیت آن

رتبه بندی اعتباری و اهمیت آن:

---

رتبه بندی اعتباری ارزیابی شخص وام گیرنده در شرایط عمومی و یا در شرایطی که شخص وام گیرنده دارای تعهدات مالی خاص و یا بدهی های خاص می باشد. رتبه بندی اعتباری می تواند به هر نهادی که به دنبال استقراض است(اعم از اشخاص حقوقی مانند شرکت، دولت و...) اختصاص یابد.

ارزیابی اعتباری شرکت ها و دولت ها به طور کلی توسط موسسات رتبه بندی صورت می پذیرد شرکت هایی که در این عرصه فعالیت دارند عبارتند از فیچ، مودیز و اس اند پی[2]. درامد اصلی این موسسات از طریق پرداختی است که ناشران بدهی به آنها دارند.

یک وام یک تعهد است. رتبه بندی اعتباری احتمال نکول وام گیرنده را تعیین می کند که آیا طبق آن توافق نامه صورت گرفته تعهدات پرداخت می شوند یا خیر.

رتبه اعتباری بالا نشان می دهد که بازپرداخت وام می تواند بدون هیچ مشکلی صورت پذیرد. از طرفی دیگر رتبه اعتباری پایین نشان می دهد که قرض گیرنده در گذشته برای بازپرداخت وام مشکل داشته و ممکن است الگوی مشابهی را درآینده نیز در پیش گیرد. بنابراین یک رتبه اعتباری می تواند بر شرایط اخذ وام تاثیر بگذارد بدین صورت که اگر فرد دارای رتبه پایین اعتباری باشد شانس او برای گرفتن وامی با نرخ پایین تر کمتر است.

اهمیت رتبه بندی اعتباری

رتبه بندی اعتباری وام گیرندگان  که توسط موسسات رتبه بندی صورت می پذیرد براساس راستی آزمایی انجام می شود.

یک موسسه قرض گیرنده تلاش میکند تا بالاترین رتبه اعتباری را کسب کند زیرا رتبه اعتباری خوب سبب می شود که قرض گیرنده بتواند با نرخ پایین تری تامین مالی کند. از طرف دیگر یک موسسه رتبه بندی اعتباری  سعی بر آن دارد که با یک دیدگاه عینی و متعادل وضعیت مالی و گنجایش بازپرداخت بدهی وام گیرنده را مورد بررسی قرار دهد.

برگرفته از investopedia

---

[2] :s&p,moody’s,fitch .

چگونه موسسات رتبه‌بندی اعتباری شرکت‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؟ (بخش پایانی)

در بخش های گذشته تمام موارد مربوط به تجزیه و تحلیل کیفی مطرح شد در این بخش که بخش پایانی می باشد به صورت اجمالی به تجزیه و تحلیل کمی پرداخته خواهد شد.
تجزیه و تحلیل کمی:
تمرکز اصلی تجزیه و تحلیل کمی بیشتر بر توانایی ناشر در ایجاد و یا تولید وجه نقد است. وضعیت مالی شرکت با  میزان سودآوری و نسبت پوشش بدهی اندازه گیری می شود. بنابراین ناشر باید پیش بینی های مالی را برای سه تا پنج سال آینده ارائه دهد.هنگام استفاده از معیارهای کمی، روند و توسعه در طول زمان اغلب مهم تر از نسبت های فردی است.
1.سود اوری:
تحلیل  گران طیف گسترده ای از نسبت های مالی را در نظر می گیرند. توانایی ناشر در ایجاد سود، عامل مهمی در تعیین پوشش اعتباری و همچنین تعیین سطح ریسک اعتباری است. هرچه بازدهی شرکت بیشتر باشد، احتمال بازپرداخت بدهی ها بیشتر و بنابراین دسترسی به منابع تامین مالی خارجی نیز بیشتر خواهد بود.
حاشیه های سودآوری یا عملیاتی (مانند درآمد به فروش عملیاتی) یک شاخص قابل اتکا در سودآوری ناشر است که البته بهتر است یک سری تعدیلاتی در انها صورت پذیرد مثلا حذف سودهایی که در یک دوره خاص منجر به رشد درآمد شده اند. این نسبت ها همچنین می توانند برای مقایسه یک شرکت با شرکت های هم گروه خود مورد استفاده قرار گیرند.
2.جریان نقدی:
گرچه ارتباط نزدیکی بین جریان نقدی و سودآوری وجود دارد، اما توجه داشته باشید که هر گونه پرداختی فرع یا اصل پول از درآمد ایجاد شده نشأت نمی گیرد. این موضوع به روش حسابداری بکار رفته بستگی دارد. پرداخت ها باید از جریانات نقدی نشأت شده باشند. تنها در صورتی که جریانات نقد عملیاتی حالتی پایدار داشته باشند، شرکت در موقعیتی قرار خواهد گرفت که بدهی خود را پرداخت کند و وجه نقد لازم را برای عملیات در حال رشد خود تامین کند. الگوهای جریان نقد نسبت به صورت سود و زیان معمولا واقع‌گرایانه تر است.
بنابراین تجزیه و تحلیل جریان نقدی مهمترین عنصر در متدولوژی‌های رتبه بندی اعتباری است. از آنجا که جریان های نقدی فعلی و آتی به توانایی شرکت در جهت ایفای تعهدات آتی بستگی دارد بنابراین تمرکز اصلی شرکت به جای مقیاس حقوق صاحبان سهام بر معیارهای جریان نقد، نسبت های اهرمی و پوششی استوار است.
در مقابل، مقیاس های حقوق صاحبان سهام، مانند بدهی به حقوق صاحبان سهام، اغلب در معرض متدهای حسابداری و ارزیابی های مختلف دارایی قرار دارند، بنابراین نمی تواند به درستی وضعیت مالی ناشر و توانایی ایفای به تعهدات را نشان دهد.
در این بخش به جریان نقد عملیاتی شرکت و اینکه ناشر تا چه میزان به تامین مالی خارجی متکی است، توجه می شود.
3.ساختار سرمایه:
وابستگی نسبی شرکت به تامین مالی خارجی ممکن است بر توانایی پرداخت بدهی تاثیر بگذارد. اهرم مالی می‌تواند متاثر از نوع فعالیت کسب و کار و جریان وجه نقد عملیاتی شرکت باشد.همانطور که صنایع مختلف دارای الزامات سرمایه ای هستند، ساختار سرمایه ی ناشر همواره با ساختار سرمایه ی شرکت های هم گروه مقایسه می شود.
تحلیل گران رتبه بندی اغلب اقلامی را تعدیل می کنند به عنوان مثال برخی مواقع سطح بدهی را از ارزش منصفانه به ارزش مبتنی بر نقد تعدیل می کنند و ممکن است تعهدات خارج از ترازنامه (زیر ترازنامه) را به کل بدهی اضافه کنند.
4.انعطاف پذیری مالی:
انعطاف پذیری مالی عملکرد شرکت را در شرایط بحرانی ارزیابی می کند. به این معنی که شرکت تا چه میزان توانایی عمل به تعهدات را دارد و چگونه می تواند تامین مالی جدید انجام دهد.هرقدرگزینه های تامین مالی بیشتری برای شرکت وجود داشته باشد، انعطاف پذیری مالی آن شرکت نیز بیشتر است.
به طور کلی، اگر شرکت در سطح بالایی از بدهی قرارداشته باشد به خصوص اگر دارای بدهی‌های کوتاه مدت بسیاری باشد، سبب محدود شدن انعطاف پذیری شرکت می شود.
در مقابل، ناشرانی که کمتر از بدهی در تامین مالی خود استفاده می کنند می توانند در شرایط بحرانی پیش بینی نشده در آینده موفق تر عمل کنند. توانایی تامین مالی از بدهی و بازارهای سهام، استفاده از انواع ابزارهای مالی، روابط مستحکم بانکی، و توانایی تبدیل به نقد نمودن دارایی، نمونه هایی از عوامل موثر در انعطاف پذیری مالی هستند.
 
نتیجه گیری:
روش های بسیاری برای تجزیه و تحلیل اعتباری وجود دارد به عبارتی یک روش واحد برای نشان دادن رتبه بندی اعتباری وجود ندارد. در برخی موارد ممکن است عوامل ریسک  تجاری بیشتر از ریسک مالی باشند و یا بر عکس عوامل ریسک مالی بیشتر از ریسک تجاری باشند.
رتبه بندی اعتباری تنها می تواند یک نظر در مورد ریسک اعتباری مرتبط با موضوعات بدهی را ارائه دهد. با این حال، معیارهایی که برای تعیین رتبه اعتباری مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند، شفاف هستند و ناشران را قادر می سازند تا آمادگی لازم را برای ورود به فرایند رتبه بندی اعتباری کسب کنند.
در نهایت می توان مطرح نمود مطالعه دقیق متدولوژی موسساترتبه بندی اعتباری نشان دهنده ­ی نگرانی های احتمالی در خصوص ریسک اعتباری مربوط به ناشران است.
 
برگرفته از سایت:http://treasurytoday.com