چگونه موسسات رتبه‌بندی اعتباری شرکت‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؟ (بخش پایانی)

در بخش های گذشته تمام موارد مربوط به تجزیه و تحلیل کیفی مطرح شد در این بخش که بخش پایانی می باشد به صورت اجمالی به تجزیه و تحلیل کمی پرداخته خواهد شد.
تجزیه و تحلیل کمی:
تمرکز اصلی تجزیه و تحلیل کمی بیشتر بر توانایی ناشر در ایجاد و یا تولید وجه نقد است. وضعیت مالی شرکت با  میزان سودآوری و نسبت پوشش بدهی اندازه گیری می شود. بنابراین ناشر باید پیش بینی های مالی را برای سه تا پنج سال آینده ارائه دهد.هنگام استفاده از معیارهای کمی، روند و توسعه در طول زمان اغلب مهم تر از نسبت های فردی است.
1.سود اوری:
تحلیل  گران طیف گسترده ای از نسبت های مالی را در نظر می گیرند. توانایی ناشر در ایجاد سود، عامل مهمی در تعیین پوشش اعتباری و همچنین تعیین سطح ریسک اعتباری است. هرچه بازدهی شرکت بیشتر باشد، احتمال بازپرداخت بدهی ها بیشتر و بنابراین دسترسی به منابع تامین مالی خارجی نیز بیشتر خواهد بود.
حاشیه های سودآوری یا عملیاتی (مانند درآمد به فروش عملیاتی) یک شاخص قابل اتکا در سودآوری ناشر است که البته بهتر است یک سری تعدیلاتی در انها صورت پذیرد مثلا حذف سودهایی که در یک دوره خاص منجر به رشد درآمد شده اند. این نسبت ها همچنین می توانند برای مقایسه یک شرکت با شرکت های هم گروه خود مورد استفاده قرار گیرند.
2.جریان نقدی:
گرچه ارتباط نزدیکی بین جریان نقدی و سودآوری وجود دارد، اما توجه داشته باشید که هر گونه پرداختی فرع یا اصل پول از درآمد ایجاد شده نشأت نمی گیرد. این موضوع به روش حسابداری بکار رفته بستگی دارد. پرداخت ها باید از جریانات نقدی نشأت شده باشند. تنها در صورتی که جریانات نقد عملیاتی حالتی پایدار داشته باشند، شرکت در موقعیتی قرار خواهد گرفت که بدهی خود را پرداخت کند و وجه نقد لازم را برای عملیات در حال رشد خود تامین کند. الگوهای جریان نقد نسبت به صورت سود و زیان معمولا واقع‌گرایانه تر است.
بنابراین تجزیه و تحلیل جریان نقدی مهمترین عنصر در متدولوژی‌های رتبه بندی اعتباری است. از آنجا که جریان های نقدی فعلی و آتی به توانایی شرکت در جهت ایفای تعهدات آتی بستگی دارد بنابراین تمرکز اصلی شرکت به جای مقیاس حقوق صاحبان سهام بر معیارهای جریان نقد، نسبت های اهرمی و پوششی استوار است.
در مقابل، مقیاس های حقوق صاحبان سهام، مانند بدهی به حقوق صاحبان سهام، اغلب در معرض متدهای حسابداری و ارزیابی های مختلف دارایی قرار دارند، بنابراین نمی تواند به درستی وضعیت مالی ناشر و توانایی ایفای به تعهدات را نشان دهد.
در این بخش به جریان نقد عملیاتی شرکت و اینکه ناشر تا چه میزان به تامین مالی خارجی متکی است، توجه می شود.
3.ساختار سرمایه:
وابستگی نسبی شرکت به تامین مالی خارجی ممکن است بر توانایی پرداخت بدهی تاثیر بگذارد. اهرم مالی می‌تواند متاثر از نوع فعالیت کسب و کار و جریان وجه نقد عملیاتی شرکت باشد.همانطور که صنایع مختلف دارای الزامات سرمایه ای هستند، ساختار سرمایه ی ناشر همواره با ساختار سرمایه ی شرکت های هم گروه مقایسه می شود.
تحلیل گران رتبه بندی اغلب اقلامی را تعدیل می کنند به عنوان مثال برخی مواقع سطح بدهی را از ارزش منصفانه به ارزش مبتنی بر نقد تعدیل می کنند و ممکن است تعهدات خارج از ترازنامه (زیر ترازنامه) را به کل بدهی اضافه کنند.
4.انعطاف پذیری مالی:
انعطاف پذیری مالی عملکرد شرکت را در شرایط بحرانی ارزیابی می کند. به این معنی که شرکت تا چه میزان توانایی عمل به تعهدات را دارد و چگونه می تواند تامین مالی جدید انجام دهد.هرقدرگزینه های تامین مالی بیشتری برای شرکت وجود داشته باشد، انعطاف پذیری مالی آن شرکت نیز بیشتر است.
به طور کلی، اگر شرکت در سطح بالایی از بدهی قرارداشته باشد به خصوص اگر دارای بدهی‌های کوتاه مدت بسیاری باشد، سبب محدود شدن انعطاف پذیری شرکت می شود.
در مقابل، ناشرانی که کمتر از بدهی در تامین مالی خود استفاده می کنند می توانند در شرایط بحرانی پیش بینی نشده در آینده موفق تر عمل کنند. توانایی تامین مالی از بدهی و بازارهای سهام، استفاده از انواع ابزارهای مالی، روابط مستحکم بانکی، و توانایی تبدیل به نقد نمودن دارایی، نمونه هایی از عوامل موثر در انعطاف پذیری مالی هستند.
 
نتیجه گیری:
روش های بسیاری برای تجزیه و تحلیل اعتباری وجود دارد به عبارتی یک روش واحد برای نشان دادن رتبه بندی اعتباری وجود ندارد. در برخی موارد ممکن است عوامل ریسک  تجاری بیشتر از ریسک مالی باشند و یا بر عکس عوامل ریسک مالی بیشتر از ریسک تجاری باشند.
رتبه بندی اعتباری تنها می تواند یک نظر در مورد ریسک اعتباری مرتبط با موضوعات بدهی را ارائه دهد. با این حال، معیارهایی که برای تعیین رتبه اعتباری مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند، شفاف هستند و ناشران را قادر می سازند تا آمادگی لازم را برای ورود به فرایند رتبه بندی اعتباری کسب کنند.
در نهایت می توان مطرح نمود مطالعه دقیق متدولوژی موسساترتبه بندی اعتباری نشان دهنده ­ی نگرانی های احتمالی در خصوص ریسک اعتباری مربوط به ناشران است.
 
برگرفته از سایت:http://treasurytoday.com

چگونه موسسات رتبه‌بندی اعتباری شرکت‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؟ (بخش سوم)

در بخش دوم گزارش در مبحث تجزیه و تحلیل کیفی به موارد  ریسک صنعت و وضعیت بازار اشاره شد در این بخش به سایر مباحث  تجزیه و تحلیل کیفی پرداخته می شود.

---

3. مدیریت:

 

 مهارت­های مدیریتی یکی دیگر از جنبه ­های مهم است که تحلیل­گران در رتبه­ بندی خود آن را لحاظ می­کنند. مدیریت شرکت با موفقیت در عملیات و همچنین تحمل ریسک شرکت ارزیابی می­ شود. عملکرد مالی بلند مدت شرکت و نحوه­ ی عملکرد مدیریت در ایجاد و حفظ موقعیت­ های بازار و همچنین افزایش بهره­ وری عملیاتی عناصری هستند که تحلیل­ گران با توجه به این عناصر تجزیه و تحلیل می­ کنند.

ارزیابی مدیریت می­تواند شامل موارد زیر باشد:

استراتژی مدیریتی:

تجزیه و تحلیل استراتژی توسعه­ی شرکت درآینده می‌باشد. توانایی مدیریت برای پیش­ بینی عملکرد آتی و حفظ استراتژی این تحلیل را شکل می­ دهد. توانایی مدیریت شامل ارزیابی مدیریت جریانات نقد شرکت نیز می‌باشد.

ریسک­ پذیری:

تحمل ریسک و عملکرد نسبی شرکت در پاسخ به رویدادهای غیر منتظره نیز بخشی از ارزیابی مهارت­ های مدیریت است این مورد می­ تواند اعتبار استراتژی­ های مدیریت را نشان دهد.

 

تصمیمات سازمانی:

تحلیل­ گران تاثیر بالقوه تغییرات تیم مدیریت ارشد را بررسی خواهند کرد مانند بازنشستگی. در جایی که یک سازمان وابسته به مهارت یک یا چند نفر باشد مثلا در سازمانی که بنیان­گذاران آن هنوز نقش مهمی را در شرکت ایفا می­کنند، ممکن است این خود پیامدی منفی را به دنبال داشته باشد.

 

سیاست­های سازمان:

 تحلیل­گران رتبه­بندی سیاست­های شرکت را در رابطه با ریسک مالی در نظر می­گیرند. آن­ها می­خواهند مطمئن شوند که رویکرد ریسک مالی شرکت با اهداف کسب و کار سازگار است.

4. حاکمیت شرکتی:

 

حاکمیت شرکتی یکی دیگر از مواردی است که ممکن است بر روی رتبه­بندی تأثیر بگذارد. چارچوبی که مدیریت در آن نقش دارد، ممکن است بر کارآیی و کنترل مدیران ارشد تأثیر بگذارد.

تاثیرگذاری هیئت مدیره:

نکته حیاتی اثر بخشی هیئت مدیره همان نقش نظارتی بر مسئولیت های مالی و ایجاد انگیزه در شرکت است. این مورد می­تواند از طریق یک نظارت قوی و یک محیط کنترلی که در کل سازمان نفوذ می­کند، حاصل شود.

استقلال هیئت مدیره

این بخش به مدیران مستقلی مربوط می ­شود که در هیئت مدیره حضور دارند. زمانی که تعداد مدیران مستقل در هیئت مدیره بیشتر باشند دیدگاه انتقادی و عینی آن­ها بهتر از زمانی عمل می­کند که توسط مدیران غیرمستقل هدایت می­ شوند.

موارد دیگری که در این زمینه مورد بررسی قرار می ­گیرد عبارتند از پاداش مدیریت (یعنی بازپرداخت بیش از عرف بازار) یا معاملات با موسسات وابسته است که می ­تواند عدم مسئولیت و انضباط مالی را نشان دهد.

زمانی­که قوانین حاکمیت شرکتی توسعه پیدا کند موسسات رتبه  بندی از زاویه دید سرمایه گذاران اعتبار دهنده شرکت را مورد ارزیابی قرار می ‌دهند یعنی کسانی که منافعشان متفاوت از سهامداران است.

5.حسابداری:

کیفیت گزارش دهی مالی نشان دهنده استحکام چارچوب حاکمیت شرکت است. هم سهامداران و هم اعتباردهندگان در تصمیمات سرمایه­ گذاری به شفافیت و دقت صورتهای مالی ناشران متکی هستند.

 تحلیل ­گران فرآیند حسابرسی را بررسی می­کنند تا اطمینان حاصل کنند که هدف گزارش­ دهی بی ­طرفانه و بر اساس کنترل­ های داخلی صورت پذیرفته است.

موسسات رتبه ­بندی درجایی که لازم باشد ارقام حسابداری را تعدیل می کنند تا ارقام مالی یک شرکت نسبت به شرکت ­های هم­ گروه قابل مقایسه­ باشد. از این طریق نیز می توان شرکت هایی که در یک صنعت خاص و تحت نظارت قوانین حسابداری کشورهای مختلف فعالیت می کنند را قابل قیاس کرد. در نهایت می توان در شرایط متفاوت انعکاس بهتری از عملکرد شرکت را به نمایش گذاشت.

برگرفته از سایت:http://http://treasurytoday.com