چگونه موسسات رتبه‌بندی اعتباری شرکت‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؟ (بخش پایانی)

در بخش های گذشته تمام موارد مربوط به تجزیه و تحلیل کیفی مطرح شد در این بخش که بخش پایانی می باشد به صورت اجمالی به تجزیه و تحلیل کمی پرداخته خواهد شد.
تجزیه و تحلیل کمی:
تمرکز اصلی تجزیه و تحلیل کمی بیشتر بر توانایی ناشر در ایجاد و یا تولید وجه نقد است. وضعیت مالی شرکت با  میزان سودآوری و نسبت پوشش بدهی اندازه گیری می شود. بنابراین ناشر باید پیش بینی های مالی را برای سه تا پنج سال آینده ارائه دهد.هنگام استفاده از معیارهای کمی، روند و توسعه در طول زمان اغلب مهم تر از نسبت های فردی است.
1.سود اوری:
تحلیل  گران طیف گسترده ای از نسبت های مالی را در نظر می گیرند. توانایی ناشر در ایجاد سود، عامل مهمی در تعیین پوشش اعتباری و همچنین تعیین سطح ریسک اعتباری است. هرچه بازدهی شرکت بیشتر باشد، احتمال بازپرداخت بدهی ها بیشتر و بنابراین دسترسی به منابع تامین مالی خارجی نیز بیشتر خواهد بود.
حاشیه های سودآوری یا عملیاتی (مانند درآمد به فروش عملیاتی) یک شاخص قابل اتکا در سودآوری ناشر است که البته بهتر است یک سری تعدیلاتی در انها صورت پذیرد مثلا حذف سودهایی که در یک دوره خاص منجر به رشد درآمد شده اند. این نسبت ها همچنین می توانند برای مقایسه یک شرکت با شرکت های هم گروه خود مورد استفاده قرار گیرند.
2.جریان نقدی:
گرچه ارتباط نزدیکی بین جریان نقدی و سودآوری وجود دارد، اما توجه داشته باشید که هر گونه پرداختی فرع یا اصل پول از درآمد ایجاد شده نشأت نمی گیرد. این موضوع به روش حسابداری بکار رفته بستگی دارد. پرداخت ها باید از جریانات نقدی نشأت شده باشند. تنها در صورتی که جریانات نقد عملیاتی حالتی پایدار داشته باشند، شرکت در موقعیتی قرار خواهد گرفت که بدهی خود را پرداخت کند و وجه نقد لازم را برای عملیات در حال رشد خود تامین کند. الگوهای جریان نقد نسبت به صورت سود و زیان معمولا واقع‌گرایانه تر است.
بنابراین تجزیه و تحلیل جریان نقدی مهمترین عنصر در متدولوژی‌های رتبه بندی اعتباری است. از آنجا که جریان های نقدی فعلی و آتی به توانایی شرکت در جهت ایفای تعهدات آتی بستگی دارد بنابراین تمرکز اصلی شرکت به جای مقیاس حقوق صاحبان سهام بر معیارهای جریان نقد، نسبت های اهرمی و پوششی استوار است.
در مقابل، مقیاس های حقوق صاحبان سهام، مانند بدهی به حقوق صاحبان سهام، اغلب در معرض متدهای حسابداری و ارزیابی های مختلف دارایی قرار دارند، بنابراین نمی تواند به درستی وضعیت مالی ناشر و توانایی ایفای به تعهدات را نشان دهد.
در این بخش به جریان نقد عملیاتی شرکت و اینکه ناشر تا چه میزان به تامین مالی خارجی متکی است، توجه می شود.
3.ساختار سرمایه:
وابستگی نسبی شرکت به تامین مالی خارجی ممکن است بر توانایی پرداخت بدهی تاثیر بگذارد. اهرم مالی می‌تواند متاثر از نوع فعالیت کسب و کار و جریان وجه نقد عملیاتی شرکت باشد.همانطور که صنایع مختلف دارای الزامات سرمایه ای هستند، ساختار سرمایه ی ناشر همواره با ساختار سرمایه ی شرکت های هم گروه مقایسه می شود.
تحلیل گران رتبه بندی اغلب اقلامی را تعدیل می کنند به عنوان مثال برخی مواقع سطح بدهی را از ارزش منصفانه به ارزش مبتنی بر نقد تعدیل می کنند و ممکن است تعهدات خارج از ترازنامه (زیر ترازنامه) را به کل بدهی اضافه کنند.
4.انعطاف پذیری مالی:
انعطاف پذیری مالی عملکرد شرکت را در شرایط بحرانی ارزیابی می کند. به این معنی که شرکت تا چه میزان توانایی عمل به تعهدات را دارد و چگونه می تواند تامین مالی جدید انجام دهد.هرقدرگزینه های تامین مالی بیشتری برای شرکت وجود داشته باشد، انعطاف پذیری مالی آن شرکت نیز بیشتر است.
به طور کلی، اگر شرکت در سطح بالایی از بدهی قرارداشته باشد به خصوص اگر دارای بدهی‌های کوتاه مدت بسیاری باشد، سبب محدود شدن انعطاف پذیری شرکت می شود.
در مقابل، ناشرانی که کمتر از بدهی در تامین مالی خود استفاده می کنند می توانند در شرایط بحرانی پیش بینی نشده در آینده موفق تر عمل کنند. توانایی تامین مالی از بدهی و بازارهای سهام، استفاده از انواع ابزارهای مالی، روابط مستحکم بانکی، و توانایی تبدیل به نقد نمودن دارایی، نمونه هایی از عوامل موثر در انعطاف پذیری مالی هستند.
 
نتیجه گیری:
روش های بسیاری برای تجزیه و تحلیل اعتباری وجود دارد به عبارتی یک روش واحد برای نشان دادن رتبه بندی اعتباری وجود ندارد. در برخی موارد ممکن است عوامل ریسک  تجاری بیشتر از ریسک مالی باشند و یا بر عکس عوامل ریسک مالی بیشتر از ریسک تجاری باشند.
رتبه بندی اعتباری تنها می تواند یک نظر در مورد ریسک اعتباری مرتبط با موضوعات بدهی را ارائه دهد. با این حال، معیارهایی که برای تعیین رتبه اعتباری مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرند، شفاف هستند و ناشران را قادر می سازند تا آمادگی لازم را برای ورود به فرایند رتبه بندی اعتباری کسب کنند.
در نهایت می توان مطرح نمود مطالعه دقیق متدولوژی موسساترتبه بندی اعتباری نشان دهنده ­ی نگرانی های احتمالی در خصوص ریسک اعتباری مربوط به ناشران است.
 
برگرفته از سایت:http://treasurytoday.com

چگونه موسسات رتبه‌بندی اعتباری شرکت‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؟ (بخش دوم)

همانطور که در بخش اول بیان شد موسسات رتبه ­بندی از طریق تجزیه وتحلیل کیفی و کمی شرکت ­ها را مورد ارزیابی قرار می­ دهند در این بخش به بررسی دو عامل که زیر مجموعه­ ی  تجزیه و تحلیل کیفی است پرداخته می­ شود:

تجزیه و تحلیل کیفی:

 

1.ریسک صنعت:

عوامل بیرونی می ­توانند بر موفقیت شرکت تأثیر بگذارند و در نتیجه، موسسات رتبه بندی اعتباری، رتبه بندی ناشر را در زمینه صنعتی تعیین می کند که در آن ناشر بدهی فعال است.

همانطور که رتبه­ بندی اعتباری، ارزیابی توانایی صادرکنندگان در انجام هرگونه تعهد بازپرداخت بدهی در بلندمدت است، ارزیابی رتبه ­بندی اعتباری نیاز به توجه به ماهیت چرخه کسب و کار و به طور خاص عواملی مانند نوسانات کسب و کار دارد.

محیط صنعت-به طور مثال-وضعیت عمومی صنعت، سطح رقابت و یا شدت سرمایه تا زمان تاثیر این عوامل بر جریانات  نقدی و توانایی شرکت در انجام تعهدات در زمان حال حاضر ممکن است بر رتبه­ بندی اعتباری تاثیر گذارد.

به طور کلی، موسسات رتبه ­بندی نمایه مالی و کسب و کار ناشر را با ریسک صنعت به منظور ارزیابی اعتباری در نظر می گیرند. آژانس­ های رتبه­ بندی اعتباری ممکن است سقف رتبه برای صنایع خاص داشته باشند.

این می ­تواند به این معنی باشد که یک سازمان که در یک صنعت نسبتا مخاطره آمیز عمل می ­کند، نمی ­تواند بالاترین رتبه ممکن را بدست آورد، حتی اگر عملکرد و مشخصات مالی فردی آن بسیار محکم باشد.

2. وضعیت بازار:

 

ارزیابی ریسک صنعت تا حدودی تعیین­ کننده این است که کدامیک از عوامل در ارزیابی کلی ریسک در اولویت قرار می‌ گیرند. به عنوان مثال برای ناشران فعال در صنایع رقابتی، موقعیت بازار ممکن است موضوع بسیار مهمی باشد، در حالی­که الگوهای جریان نقدی برای ناشرانی که به سرمایه نیاز دارند ضروری است.

 علاوه بر ریسک کلی صنعت، شرکت ممکن است نسبت به موقعیتش در بازار و با توجه به عامل ریسکی قادر به تحمل ریسک کمتر یا بیش ­تر باشد. عوامل مهم در ارزیابی ریسک بازار عبارتند از: 

 

·سهم بازار

·رقابت پذیری

·تنوع در محصولات و مشتریان کلیدی

·توانایی حفظ و یا اعلام قیمت ها در بازار                              

این عوامل تعیین­ کننده توانایی شرکت برای مقابله با اختلال در جریان ­های تجاری هستند.

ادامه دارد...

منبع:http://treasurytoday.com

چگونه موسسات رتبه‌بندی اعتباری شرکت‌ها را مورد ارزیابی قرار می‌دهند؟ (بخش اول)

موسسات رتبه‌بندی اعتباری به ارزیابی توانایی و تمایل ناشر اوراق بدهی جهت ایفای کامل و به موقع تعهدات مالی می‌پردازد. ارزیابی ریسک اعتباری نه تنها، تجزیه و تحلیل ریسک مالی، بلکه طیف وسیعی از عوامل دیگر از جمله ریسک صنعت، ریسک کسب و کار و مهارت‌های مدیریتی را نیز شامل شود.

در برخی مواقع ممکن است بسیاری از ناشران بدهی، فرایند رتبه‎بندی اعتباری مورد استفاده موسسات رتبه‌بندی را مبهم و غیرشفاف در نظر بگیرند. با این حال، اکثر موسسات رتبه‌بندی اعتباری در تجزیه و تحلیل‎های خود نسبتا ثابت قدم و استوار هستند، زیرا این موسسات عمدتا معیارهای مشابه و یکسانی را مورد ارزیابی قرار می‌دهند و تنها تفاوت این موسسات می تواند در وزن‌هایی باشد که برای هر معیار در نظر می‌گیرند.

اکثر ابزارهای بدهی در طول زمان نیاز به بازپرداخت اصل و فرع بدهی دارند، در تجزیه و تحلیل اعتباری نیز توانایی شرکت در ایجاد وجه نقد کافی جهت بازپرداخت تعهدات مربوطه مورد بررسی قرار می‌گیرد.

بنابراین انعطاف پذیری مالی و توانایی ناشر در ایجاد جریان نقد آزاد عملیاتی، یک معیار کلیدی در ارزیابی رتبه اعتباری می‌باشد. این توانایی تحت تاثیر دامنه‌ای از عوامل کیفی و کمی است.

بسته به نوع کسب و کار، رتبه‌های اعتباری می‎تواند تا حد قابل توجهی تحت تاثیر محیط‌ صنعتی و سایر عوامل ریسکی در صنعت مانند وضعیت بازار ناشر تعیین شوند. در این زمینه، موسسات رتبه‌بندی اعتباری، ریسک‌های تجاری و مالی مربوط به ناشر را با همتایان آن شرکت در صنعت مقایسه خواهند کرد.

 

تجزیه و تحلیل کیفی:

ü     ریسک صنعت

ü     وضعیت بازار

ü     مدیریت

ü     حاکمیت شرکتی

ü     کیفیت گزارش دهی

 

تجزیه و تحلیل کمی نیز می‌تواند شامل فاکتورهای زیر باشد:

ü     سودآوری

ü     جریان نقدی

ü     ساختار سرمایه

ü     انعطاف پذیری مالی

 

 

موارد فوق در گزارشات بعدی به تفصیل توضیح داده خواهد شد....

منبع:http://treasurytoday.com

رتبه ریسک ایران

براساس اعلام رسمی کمیته مسول رتبه بندی ریسک کشورهای دنیا در OECD رتبه اعتباری ایران ارتقا پیدا کرد. 

---

به گزارش گرچه رتبه اعتباری ایران در دولت اصلاحات به عدد ۴ رسیده بود ولی در دولت احمدی نژاد این رتبه به ۷ یعنی پایین ترین درجه ممکن رسید   و این وضعیت تا ۱۰ سال ادامه داشت .   

با این حال از دو سال قبل سازمان سرمایه‌گذاری و کمک‌های اقتصادی و فنی ایران با همکاری وزارت امور خارجه و صندوق ضمانت صادرات اقداماتی را برای مذاکره و بهبود رتبه اعتباری آغاز کرد که نهایتا علی‌رغم مخالفت معدودی از کشورهای عضو، رتبه ایران در سال ۲۰۱۷ از ۷ به ۶ ارتقا یافت.

از سال ۲۰۱۷ مجددا رایزنی ها توسط سازمان سرمایه گذاری و وزارت امورخارجه و توسط سفارت ایراندر اتریش آغاز شد و پس از انجام مذاکرات  و تشریح دستاوردهای اقتصادی، نهایتا سازمان همکاریاقتصادی و توسعه (OECD) موضوع را مجددا مورد بحث قرار داد و رتبه ایران را به عدد ۵ ارتقا داد.

گفتمی است، کاهش رتبه ریسک ایران در کاهش هزینه های تامین سرمایه از نظر مالی معمولا تا حدود ۱۰ درصد و از نظر جلب سرمایه گذاران خارجی و اساسا بهبود اعتبار کشور در محافل مالی و بین المللی بسیار موثر است.