رتبه بندی اعتباری (Credit ratings) برای شرکت ها و دولت ها بکار می رود در حالیکه نمره دهی اعتباری (credit scores) تنها برای اشخاص مورد استفاده قرار می گیرد.
نمره دهی اعتباری افراد به صورت یک عدد گزارش می شود که عموما در بازهی 300 تا 850 قرار دارد. موسسات رتبه بندی معمولا حروف و یا علامتی را جهت نشان دادن رتبه اعتباری تعیین می کنند به عنوان مثال موسسه رتبه بندی اعتباری s&pمقیاس های رتبه بندی اعتباری خود را بدین صورت تعیین کرده است که شامل حروف و یا به همراه علامت (+ و یا – ) می باشد مانند AAA، AA+ ،C و یا D .
در این موسسه رتبه بندی یک ابزار بدهی با رتبه ی کمتر از BBB- به عنوان قرضه ی بنجل (JUNKBOND) شناخته می شود و به طوری که احتمال نکول این نوع قرضه ها بالاتر است.
در ارزیابی‌های به عمل آمده از سوی موسسه Moody’s از پسوندهای عددی 1، 2، 3 برای بدهی‌های بلندمدت استفاده شده که در این رابطه عدد 1 بهتر از 2 و عدد 2 دارای مرتبه بالاتری نسبت به عدد 3 است. برای مثال، ارزیابی‌های موسسه Moody’sبا درجات A1 و A2 و A3 معادل درجات موسسه S&P که به صورت A+ و A و A- نشان داده میشوند ارزیابی میشوند.
به منظور ارزیابی ریسک اعتباری موسسات، شخص وام دهنده به دو راهکار زیر می تواند رجوع کند که مورد اول موردی عینی است اما مورد دوم منطقی تر است:
1.حسن شهرت ناشراوراق بهادار
2.دارا بودن رتبه اعتباری خوب
به کارگیری راهکار نخست زمانی صورت می‌پذیرد که سرمایه‌گذاران از اعتبار و جایگاه مالی ناشر اوراق بهادار اطمینان کافی داشته باشند به نحوی که پرداخت اصل و بهره را در سررسید معین قطعی تلقی کنند.
در مورد روش دوم، رجوع به رتبه‌بندی‌های اعتباری است که به بررسی‌های رسمی اطلاق می‌شود که از سوی موسسات رتبه بندی انجام می‌شود این رتبه بندی ها احتمال بازپرداخت اصل و فرع سرمایه را در سررسیدهای تعیین شده آن نشان می‌دهند.
برگرفته از سایت investopedia.com
